Malowniczość i urozmaicenie to dwie podstawowe cechy polskiego krajobrazu, zarówno kulturowego, jak i przyrodniczego. Monumentalne budowle - kościoły, klasztory, zamki, pałace, ratusze, kamienice, obok cichych przystani drewnianych dworków czy zagubionych wśród wzgórz cerkiewek, wyznaczają wielowiekową tradycję cywilizacyjną. Puszczańskie ostępy, górskie turnie, nadmorskie wydmy, bagienne krainy z tysiącami roślin i zwierząt są w pewnym sensie zaprzeczeniem cywilizacyjnego postępu - Polska jako jeden z nielicznych krajów europejskich wciąż ma miejsca przyrodniczo dziewicze.