Gra w klasy to książka szczególna: można ją czytać w nieskończoność, odkrywając coraz to inne konteksty, układając za każdym razem nowe warianty zakończenia poszczególnych wątków, zmieniając kolejność rozdziałów i stron. Ta książka przypomina zabawę w klocki, kiedy z małych sześcianów powstaje pałac albo most – możliwości są nieograniczone, zwłaszcza gdy klocki dostaną się w ręce dziecka, które ożywi je swoją wyobraźnią.
Gra w klasy, najsłynniejsza pozycja w dorobku Julio Cortazara, to „zabawka dla dzieci starszych” – autor daje klocki, a sam staje z boku i patrzy, co też czytelnik z nich ułoży, zmuszając go tym samym do współdziałania. Powieść ukazała się w Polsce w roku 1968, stając się niemal z miejsca – i na długie lata – biblią ówczesnej młodzieży.
Czy dzisiejszy czytelnik będzie jeszcze umiał mówić po „gliglińsku”? Czy wzruszy się do łez, czytając list Magi do Rocamadoura? Żeby się przekonać, trzeba sięgnąć po tę książkę.
Wielki Kronopio, patrzący na świat zdziwionymi oczami dziecka, erudyta i meloman, wybitny intelektualista głęboko zaangażowany w walkę ze zbrodniami junt wojskowych, rządzących w latach70. Argentyną i Chile, a zarazem jeden z twórców realizmu magicznego, nurtu literackiego, stanowiącego wyzwanie dla rzeczywistości pojmowanej jako „gotowa, utarta ścieżka”. To tylko niektóre elementy osobowości Julio Cortazara (1914–1984), pisarza argentyńskiego osiadłego w Paryżu, autora głośnych powieści: Wielkie wygrane, 62. Model do składania, Książka dla Manuela i tomów opowiadań: Bestiarium, Koniec zabawy, Dla wszystkich ten sam ogień, Opowieści o kronopiach i famach, Ośmiościan, Ostatnia runda. Należy do grona najwybitniejszych twórców literatury XX wieku.