Popkulturowa teraźniejszość i historia Zagłady. Ofiary z warszawskiego getta powracają do współczesnej stolicy. Powieść, która prowokuje.
Koniec pierwszej dekady XXI wieku. Blok na warszawskim Muranowie. Trzydziestoletni cynik, glazurnik z uniwersyteckim dyplomem, w dziwnym związku z uzależnioną od internetu anorektyczką. Dryfuje przez życie, myśląc głównie o pieniądzach oraz drobnych przyjemnościach. Trochę mu ten styl życia ciąży, ale nie na tyle, by cokolwiek w swej wygodnej egzystencji zmieniać. Do czasu.
Po serii niefortunnych zdarzeń i tajemniczych znaków, bohater znajduje przejście do innego świata – tego, w którym kilkadziesiąt lat temu rozegrał się dramat warszawskich Żydów. Nękany i zastraszany przez zjawy, nie ma innego wyjścia: musi dojść z nimi do porozumienia. Tylko jak? Tymczasem do drzwi jego mieszkania puka coraz więcej umarłych… a Warszawa zmienia się nie do poznania. Nieubłaganie nadciąga „noc żywych Żydów”.

Igor Ostachowicz w powieści bawi się konwencją horroru i nawiązuje do filmowego stylu Quentina Tarantino.
W Nocy żywych Żydów to, co zlekceważone i wyparte ze zbiorowej pamięci – powraca i domaga się sprawiedliwości. Czy refleksja i zadośćuczynienie są możliwe w świecie idoli popkultury, utartych sloganów i konsumpcjonizmu?
Znakomity styl, żywa akcja i widmo historii. „Noc żywych Żydów” to książka śmiała i błyskotliwa.