Powieść w formie fikcyjnej autobiografii i niespełnionego zawodowo amerykańskiego malarza, który niczym Sinobrody ze słynnej baśni Charlesa Perraulta ma swoją tajemniczą komnatę z etykietą „wstęp wzbroniony”.
Rabo Karabekian, narrator książki, to potomek ocalałych z tureckiego pogromu Ormian, weteran II wojny światowej, podczas której stracił oko. Jego kariera artystyczna załamała się w rezultacie skandalu, jakiego niechcący stał się sprawcą, pokrywając swoje płótna supertrwałą farbą akrylową, której kolory – według jej producenta – miały „przetrwać uśmiech Mony Lisy”. Nieprzewidziana reakcja chemiczna między farbą a zagruntowaną powierzchnią płócień (w większości sprzedanych) doprowadziła do ich samozagłady. Od wielu lat Rabo nie sięga po pędzel jego pasją stało się kolekcjonowanie dzieł sztuki. Dzięki dawnym przyjaźniom z wielkimi, a podówczas nieznanymi malarzami, wszedł w posiadanie najwybitniejszych dzieł amerykańskiego ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Po śmierci żony żyje w gigantycznym domu na Long Island, mając za towarzystwo przyjaciela (pisarza nieudacznika Paula Slazingera), kucharkę oraz jej nastoletnią córkę. W puste życie bohatera wkracza z impetem znana pisarka Circe Berman. Apodyktyczna wdowa pojawia się pewnego dnia na prywatnej plaży Karabekiana i zanim on zdąży się zorientować, zaczyna rządzić w jego posiadłości. Zadaje pytania, węszy po domu, szukając kluczy do składu na kartofle, dawnej pracowni Raba, w której – niczym Sinobrody – coś skrzętnie ukrywa. Krwawy sekret czy (jak sam mówi) coś większego od koszyka na pieczywo, a zarazem mniejszego od planety Jowisz?