W 2008 roku minęło 30 lat od powstania unikatowego wykazu najcenniejszych obiektów kulturowych i przyrodniczych z całego świata - Listy Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Naturalnego UNESCO. Jej historia sięga roku 1968, kiedy eksperci Organizacji Narodów Zjednoczonych podczas spotkania w Paryżu podjęli wysiłek określenia kryteriów pozwalających na wytypowanie miejsc o znaczeniu ogólnoludzkim, wyróżniających się "najwyższą powszechną wartością". W czasie konferencji w Sztokholmie w 1972 roku podjęto rezolucję dotyczącą międzynarodowego systemu ochrony spuścizny kulturowej i naturalnej, zaś tego samego roku w Paryżu przyjęto Konwencję o światowym dziedzictwie. Dzięki tym działaniom w 1978 roku stało się możliwe wytypowanie elitarnego rejestru pierwszych 12 obiektów. Nie do przecenienia jest fakt, że wśród nich znalazły się dwa miejsca z Polski: Stare Miasto w Krakowie oraz zabytkowa kopalnia soli w Wieliczce. Dziś lista liczy już kilkaset pozycji, znacząco wpływając nie tylko na zachowanie w jak najlepszym stanie krajobrazu kulturowego i naturalnego, ale przyczyniając się również do rozwoju ruchu turystycznego w miejscach ujętych w wykazie.