Człowiek z kamerą
Eksperymentalny niemy film dokumentalny Dżigi Wiertowa ukazujący jeden dzień z życia wielkiego miasta. Od świtu do zmierzchu Wiertow ukazuje mieszkańców miast Związku Radzieckiego. Pokazuje ich podczas porannej pobudki, codziennej pracy i zabawy oraz w zderzeniu z maszynerią nowoczesnego życia. Obrazy te zestawione są z autotematycznymi fragmentami, które ukazują procesy towarzyszące tworzeniu dzieła filmowego.
Człowiek z kamerą jest jednym z najbardziej wpływowych filmów epoki kina niemego. Wiertow użył w tym dziele wielu nowatorskich technik filmowych takich jak przyspieszenie i zwolnienie obrazu, podwójna ekspozycja, przeskoki i zatrzymania klatek. W ten sposób reżyser nie tylko sfilmował współczesne mu wielkie miasto, ale także stworzył własną, indywidualną wypowiedź na temat życia w nowoczesnym świecie oraz możliwości i zadań kinemtografii.
Film znalazł się na liście stu najlepszych filmów w historii kina stworzonej przez magazyn Times w 2005 roku.

Ja, Kuba
Film reżysera "Lecą żurawie", zapomniany na 30 lat, wydobyty z niebytu przez Martina Scorsese i Francisa Forda Coppolę, zafascynowanych filmową podróżą radzieckiego reżysera na wrzącą Kubę, będącą u progu rewolucji i obalenia dyktatury proamerykańskiego dyktatora Fulgencio Batisty.
Kilka czarno-białych nowel ukazuje pełne kontrastów społeczeństwo. Młody sprzedawca owoców zakochuje się w swojej sąsiadce, skromnej dziewczynie, która walcząc z biedą sprzedaje się amerykańskim turystom, oszalały z rozpaczy farmer podpala cały zbiór trzciny cukrowej, postawiony przed faktem dokonanym - jego pole zostało sprzedane wszechwładnemu United Fruit. Studenci spiskują chcąc obalić potwora na tronie, a w dalekich górach Sierra Maestra zaczyna się prawdziwa walka na śmierć i życie.
Zachwyt amerykańskich filmowców wzbudziła nowatorska technika filmowa. Operator, Siergiej Urusiewskij, większość ujęć nakręcił kamerą ręczną wykorzystując specjalny szerokokątny obiektyw. Silny kontrast, znak rozpoznawczy filmu, został uzyskany dzięki wykorzystaniu światłoczułej taśmy, prezentu od Armii Czerwonej. Dlatego drzewa i trzcina cukrowa stały się niemal białe, a niebo bardzo ciemne, choć wciąż sprawiające wrażenie słonecznego. Zaskakująca płynność jest zasługą wewnątrzkadrowego montażu - jedna z otwierających scen została nakręcona w jednym ujęciu - operator chodzi po sali, zjeżdża windą i wchodzi do basenu.
Niecodzienne połączenie dokumentu i fabuły, zmysłowe, zaskakujące, melancholijne i pełne życia jednocześnie - trochę jak sama Kuba.

Sala nr 6
Adaptacja opowiadania Antoniego Czechowa. Akcja została przeniesiona w polskie realia początku XX wieku. Głównym bohaterem filmu jest stary lekarz, dyrektor miejscowego szpitala psychiatrycznego. Na jego stanowisko dybie od dawna młodszy kolega. Stary Bloch jest samotnikiem, człowiekiem pełnym dobroci, wrażliwym na cierpienie, traktującym swych podopiecznych jak pełnowartościowe istoty ludzkie. Nie udziela się towarzysko, na myśl o miejscowych "salonach" czuje niemal pogardę. Wszystko to nie prysparza mu zwolenników. W efekcie pada ofiarą wymierzonych w siebie intryg. W ich wyniku Bloch traci stanowisko, zostaje zamknięty w zakładzie psychiatrycznym, a wreszcie umiera.