Karol Józef Lipiński urodził się 30 października 1790 roku w Radzyniu, zmarł 16 grudnia 1861 roku w Urłowie. Jego życiorys jest nietypowy, jak na życiorys romantycznego wirtuoza. Nie ma w nim skandali, legend, nie występują siły nadprzyrodzone. Jedyne „uatrakcyjnienie” życiorysu, jakie podała „Gazeta Warszawska”, to mianowicie takie, że kształcił się u samego Paganiniego! Czy mogło być coś atrakcyjniejszego i bardziej rekomendującego warszawskiej publiczności?! A jednak Lipiński zdecydował się zaprotestować i nie „uatrakcyjniać” swojego życiorysu. Trudno jest przecenić wkład Karola Lipińskiego w rozwój europejskiej wiolinistyki, a także wartość jego twórczości. Sądzę, że najdobitniej wyraził to Władimir Grigoriew, rosyjski skrzypek, muzykolog, profesor Moskiewskiego Konserwatorium: „Jego [Lipińskiego] twórczość była jednym z kulminacyjnych punktów europejskiej sztuki skrzypcowej. [...] Lipiński utorował drogę do światowego uznania polskiej kultury narodowej. Był jednym z pierwszych wielkich kompozytorów przedchopinowskiej epoki, którego twórczość przekroczyła granice kraju i stała się uznana w Europie […]”. Wszystkie nagrane na płytach dwadzieścia trzy utwory Lipińskiego prezentują najwyższy poziom kompozytorski, a dwa Tria op. 8 i op. 12 są, w moim przekonaniu, wręcz genialne. W zestawieniu tego rodzaju twórczości Lipińskiego z powstałymi w tym czasie utworami innych kompozytorów zaskakuje właśnie fantazja, wyobraźnia, wyjątkowe poczucie formy i harmonii. Wypada mieć nadzieję, że twórczość Karola Lipińskiego w niedługim czasie dorówna popularności włoskiego Lipińskiego – Niccola Paganiniego.